κουβούκλης

ο (Μ κουβούκλης)

(εκκλησιαστικό αξίωμα)

1. αξιωματούχος που ανήκε στην προσωπική υπηρεσία άρχοντα ή αρχιερέα και κοιμόταν στον κοιτώνα του

2. αυτός που κρατούσε την αρχιερατική ράβδο όταν ο αρχιερέας βάδιζε ή ίππευε.

[ΕΤΥΜΟΛ. Λ. λατ. προελεύσεως και συνδέεται πιθ. με τη λατ. λ. cubiculum «δωμάτιο»].